dimanche 22 mai 2011

Vendeuse de glace et SNCF

Des galères et des petits boulots à trois sous, « Miss Da » en a plein sa sacoche. Cette surdiplômée thaïlandaise tente de faire son petit bout de chemin sur la banquise française, non sans mal.
Dans ce premier volet, elle pose un regard humoristique sur les symptômes de la société française à travers un cornet de glace. Envie d’une boule ? Alors suivez le guide...


Vendeuse de glace ?

Rien d’extraordinaire, non ? J’adore les glaces, c’est vrai, mais bon. Après avoir été élue meilleure étudiante en français par mon université à Bangkok, j’ai atterri en France, un peu les mains dans les poches. Ma bourse au mérite semblait m’ouvrir facilement les portes de l’Europe. Après un BAC+5 en communication, je rêvais d’un bon salaire dans une grande boîte renommée. Mais non. La réalité a vite effacé l’euphorie de la jeune diplômée. Dans un pays où deux millions de chômeurs envahissent les locaux des Pôle Emploi, j’ai très vite dû, moi aussi, rejoindre les rangs de l’ANPE. Des métiers, on m’en a fait voir de toutes les couleurs : plongeuse, puis vendeuse en poissonnerie. En résumé, que des choses passionnantes, quoi. Puis j’ai fini par faire la manche dans la rue. Pour faire plus classe on dit « recruteur de donateurs » pour une ONG internationalement reconnue (en l’occurrence moi). Je suis finalement devenue la seule et unique Thaïlandaise à vendre des glaces italiennes dans la région toulousaine ! Plus international comme ONG, tu meurs !

SNCF bonjour, en quoi puis-je vous aider ?

Je vous pose une colle. Quel est le rapport entre une vendeuse et une grève à la SNCF ? La fille prend le train pour aller travailler ? Non, mauvaise réponse. Seconde chance. Rupture de stock car les glaces sont livrées par le train ? Non plus. Game over. La bonne réponse est que son kiosque à glaces est juste en face de la gare ! Un mardi après-midi, j’ai commencé à 14 h. Jusqu’à 15 h, je n’ai eu aucun client. Mais au moins 20 personnes m’ont posé les mêmes questions au sujet des commerces situés, comme le mien, à proximité du point d’arrêt de la SNCF. « C’est fermé ? » Ça se voit, non ? pense ma tête, mais ma bouche se tait. « Pourquoi c’est fermé ? » Ce n’est pas moi qui ai pris la décision de cette fermeture ! « Depuis quand c’est fermé ? » Depuis ta naissance, peut-être ! « Ils sont en grève ? » Mais vous savez bien, mes chers compatriotes, que France égale grève ! « Je suis passé ce matin, c’était déjà fermé, vous pensez que ça ouvrira cet après-midi ? » Je ne suis pas voyante ! « Quand ça sera ouvert ? Demain ? » Qu’est-ce que j’en sais ? « Et à la gare, c’est aussi fermé ? » Je ne travaille ni pour la SNCF ni pour la gare, mais pour les GLACES ! Ne pas confondre ! « C’est fermé définitivement ? » C’est moi qui vais finir par mettre une bombe pour que ça le soit ! Ce que j’ai beaucoup admiré, c’est cette persévérance humaine. Malgré mes « Je ne sais pas », mes « Je n’en ai aucune idée », et mes « Je n’en sais absolument rien », tous continuaient à me harceler. Ils ne décollaient pas de là. Genre « si je n’arrive pas à avoir la réponse, je ne te lâche pas ! ». Que puis-je faire de plus ? Vous vendre les billets de train avec les glaces ? Pas possible.


Politesse en première classe

Voilà mon quotidien de vendeuse de glace en service. « C’est fermé, la SNCF ? », m’interpelle une voix de l’autre côté du congélateur alors que je suis en train de prendre la commande d’une cliente, laquelle s’empresse de s’excuser, gênée. Un comble, car celle qui devrait être gênée, c’est plutôt cette bonne femme mal élevée qui venait de nous couper la parole. Mais non. Du coup, j’oublie ce que je dois servir comme parfum. Ma seule envie est de lui jeter les boules de glace à la figure pour qu’elle daigne se taire. Merci la SNCF. Merci pour votre communication si efficace, et n’oubliez pas ma prime de fin d’année !


Retrouvez également les chroniques et tous les commentaires de Miss Da sur
http://www.gavroche-thailande.com/actualites/a-la-une/1568-miss-da-ou-les-tribulations-d-une-thailandaise-en-france

jeudi 19 mai 2011

คนขายไอติมกับรถไฟ

ทั้งเดินเตะฝุ่นจนคนกวาดถนนแทบจะตกงานเพราะไม่มีฝุ่นจะให้กวาด ทั้งรับจ๊อบเล็กจ๊อบน้อย มิสดา เธอทำมาหมดแล้ว ปริญญาท่วมหัวเอาตัวไม่รอด สาวไทยใจกล้าท้าพิสูจน์ชีวิตอันโลดโผนในแดนไอศครีมแห่งเมืองน้ำหอม
ในตอนแรกเธอขอนำเสนอเรื่องราวขำๆ สะท้อนสังคมฝรั่งเศส โดยมองทะลุผ่านโคนไอศครีม อยากกินไอติมสักลูกไหม ตามไกด์ไปสิ

คนขายไอติม ?
แล้วไง ไม่เห็นมีอะไรแปลก จริงอยู่ฉันชอบกินไอติมเป็นชีวิตจิตใจ แต่นั่นไม่ใช่เหตุผลหลักที่ฉันเลือกอาชีพนี้ หลังจากได้ชื่มชมเชิดชูเกียรตินิยมอันดับหนึ่งพร้อมเหรียญทอง เอกภาษาฝรั่งเศสจากมหาวิทยาลัยของฉันที่กรุงเทพฯ ฉันก็ได้ทุนการศึกษาจากรัฐบาลฝรั่งเศสให้ไปเรียนต่อที่บ้านเมืองเขา
หวานหมูแล้วเรา ได้ทุนไปต่อโท โก้ซะไม่มี อนาคตสดใสแน่ๆงานนี้ ฉันวาดฝัน
เรียนแล้วเรียนเล่า เฝ้าแต่เรียน เพียรพยายามอยู่สามปีครึ่ง ฉันก็คว้าเอาปริญญาด้านนิเทศศาสตร์มา 3 ใบ (ตรี 1 โท 2) จากสองมหาวิทยาลัย
งานดีๆ เงินดีๆ จะหนีไปไหน ฉันคิด

แต่แล้วความเป็นจริงก็เริ่มลบเลือนความฝันของนักศึกษาหน้าใหม่ ไฟแรง แซงทางโค้ง ก็เจ้าหล่อนดันมาตกหล่นอยู่ในประเทศที่คนว่างงานกว่าสองล้านคนบุกหน่วยงานรัฐที่ช่วยเหลือคนตกงาน เธอก็เลยต้องไปเข้าคิวเป็นฉลามบุกกับเขาด้วย เอาน่า หนึ่งในสองล้านเชียวนะ อย่างนี้เขาต้องร้องเพลงหนึ่งในล้าน เอ้ย หนึ่งในร้อย เปรียบเธอเพชรงามน้ำหนึ่ง ฟังดูดีมีชาติตระกูลเสียจริง

สรุปแล้วอาชีพที่ฉันได้ประสบพบเจอนะหรือ ก็ตั้งแต่สากะเบือยังเรือจ้าง เด็กล้างจาน คนตัดหัวปลา เอ้ยไม่ใช่ คนขายปลา เด็กแจกใบปลิว ขายแซนด์วิช ครัวซอง...มีแต่อาชีพไฮโซทั้งน้าน แต่ที่หรูอันดับหนึ่งก็คือ ตอนที่ฉันต้องเดินขอตังค์ชาวบ้านชาวเมืองบนท้องถนน เอ้ เขาเรียกว่าอาชีพอะไรนะ ใช่ขอทานหรือเปล่า เอาน่าเรียกให้ดูดีหน่อย เขาตั้งชื่ออาชีพนี้ว่า ผู้รับสมัครผู้บริจาคเงินให้กับ เอ็นจีโอ โก อินเตอร์ หรือ แบบไทยๆก็คือ องค์กรพัฒนาเอกชนระดับสากล องค์กรหนึ่ง (โก อินเตอร์ พอๆกับฉันนั่นแหละ)

ทุกวันนี้ชะตาชีวิตได้ลิขิตให้ฉันได้เป็น นางงามสามเหลี่ยมทองคำ หรืออีกนัยหนึ่งก็คือ สาวไทยหนึ่งเดียวผู้ขายไอศครีมอิตาเลี่ยน ณ ดินแดนแคว้นใต้ของฝรั่งเศส ใครจะสามารถโก อินเตอร์เทียบเท่าฉัน เอ้าก็ลองดู

สวัสดีค่ะ SNCF* ยินดีให้บริการค่ะ
เรามาเล่นยี่สิบคำถามกันดีกว่า
คนขายไอติมไปเกี่ยวข้องกับการประท้วงหยุดงานของการรถไฟตรงไหน
คำตอบที่ 1  ยัยคนขายไอติมนั่งรถไฟไปทำงาน
ผิด ให้ทายใหม่อีกครั้ง
คำตอบที่ 2 สต็อกไอติมหมด และทางอิตาลีส่งไอติมมาทางรถไฟ
ผิดอีก เกม โอเว่อร์
คำตอบที่ถูกก็คือร้านไอติมอยู่ตรงข้ามกับร้านขายตั๋วของการรถไฟพอดิบพอดี
บ่ายวันอังคารวันหนึ่งฉันเข้างานตอนบ่ายสอง ไม่มีลูกค้าสักกะคนจนถึงบ่ายสาม แต่มีผู้ปรารถนาดีร่วมยี่สิบชีวิต กลัวฉันว่างงานผลัดกันเวียนเทียนเข้ามาถามฉันเกี่ยวกับไอ้ร้านที่อยู่ตรงกันข้าม
ร้านขายตั๋วรถไฟปิดหรือ  ก็แหกตาดูเองสิ
ฉันอยากจะคิดเสียงดังๆแต่ก็จำใจต้องหุบปากตัวเองไว้ ไม่งั้นเดี๋ยวตา-แหกเพราะดันไปบอกให้หมอนั่นแหก-ตา
ทำไมร้านถึงปิด ใครจะไปตรัสรู้ ตูไม่ได้เป็นคนสั่งให้ปิด
ร้านปิดตั้งแต่เมื่อไหร่ ตั้งแต่คุณพี่เกิดกระมัง แล้วจะรู้ให้มันได้อะไรขึ้นมา เจ๊จะเจาะเวลาหาอดีตหรือยังไง
การรถไฟประท้วงหยุดงานหรือ พ่อแม่พี่น้องที่รัก ก็รู้ๆกันอยู่ว่ามีฝรั่งเศสที่ไหนมีประท้วงที่นั่น ยังไม่ชินอีกหรือจ๊ะ
ฉันผ่านมาเมื่อเช้าก็ปิด บ่ายนี้จะเปิดไหม ฉันไม่ได้มีญาณทิพย์ แม่เจ้าประคุณลุนช่อง
ปิดไปถึงเมื่อไหร่ พรุ่งนี้จะเปิดไหม บอกว่าไม่ได้มีญาณทิพย์ แล้วก็ไม่มีญาติเป็นหมอดูด้วย
จริงหรือ ไม่รู้จริงๆหรือว่าเมื่อไหร่จะเปิด ห้วย บอกว่าไม่รู้ก็ไม่รู้ เดี๋ยวแม่เจ้าก็โกหกให้ดีไหมนี่
แล้วที่สถานีรถไฟก็ปิดเหมือนกันหรือ นี่พ่อยอดขมองอิ่ม ฉันไม่ได้ทำงานให้ทั้งการรถไฟทั้งสถานีรถไฟ
เขาจ้างให้ฉันมาขายไอติม อย่าสับสน ขมองมันหิวหรือกระไร
อีกอย่างฉันก็ไม่มีกล้องส่องทางไกลไว้ดูว่า จาก ณ ที่ตรงนี้ ห่างไปอีก 6 กิโล สถานีรถไฟมันปิดขายตั๋วหรือเปล่า
ปิดถาวรเลยหรือ ฉันนี่แหละที่จะจัดการปล่อยระเบิดให้เป็นอันต้องปิดถาวร
และที่ฉันชื่นชมเป็นอย่างยิ่งก็คือ ค​​วามเพียรพยายามของมนุษย์ ถึงฉันจะบอกว่า ไม่ทราบ" "ไม่รู้จริงๆ" ไม่รู้อะไรเลย ผู้เพียรพยายามเหล่านั้นก็ยังไม่เลิกเซ้าซี้ ประมาณว่า ถ้าตูไม่ได้คำตอบล่ะก้อ ตูกัดไม่ปล่อยแน่
จะให้ฉันทำยังไง ขายมันทั้งไอติมทั้งตั๋วรถไฟเลยดีไหม

มารยาทระดับเฟิร์สคาส
อันนี้ก็น่ายกย่องและเอาเป็นเยี่ยงอย่าง
ร้านขายตั๋วรถไฟปิดหรือ  เสียงสวรรค์ดังมาจากด้านหลังตู้แช่แข็งไอศครีม ขณะที่ฉันกำลังตักไอติมให้ลูกค้าอยู่
อุ๋ย ขอโทษค่ะ ลูกค้ารีบขอโทษขอโพย ท่าทางเกรงอกเกรงใจราวกับเธอเป็นคนผิด โลกมันกลับตาลปัตรหรืออย่างไร ไอ้คนที่พูดแทรกกลับทำเป็นทองไม่รู้ร้อน รอฟังคำตอบ ฉันลืมไปเลยว่าลูกค้าฉันสั่งไอติมรสอะไร เพราะอารมณ์ตอนนั้นมันเริ่มถึงจุดเหยือกแข็ง หลังจากถูกราวีมาได้ราวสี่ชั่วโมง อยากเหลือเกิน ฉันอยากให้รางวัลมารยาทระดับเฟิร์สคาสด้วยการขว้างไอติมใส่หน้าแม่นั่นสักสิบลูกเอาให้เงียบเสียงสวรรค์ไปซะ

ขอบคุณนะคะการรถไฟแห่งประเทศฝรั่งเศส ขอบคุณสำหรับการให้ข่าวสารอันยอดเยี่ยม แล้วอย่าลืมโบนัสปลายปีของฉันนะคะ 
SNCF = Société Nationale des Chemins de Fer การรถไฟแห่งประเทศฝรั่งเศส

พบ"มิสดา พาผจญภัย"ได้ในคอลัมภ์นิตยสารกาวอร์ช 
พร้อมคำวิจารณ์ดุเด็ดเผ็ดมันของชาวเมืองน้ำหอมได้ที่
http://www.gavroche-thailande.com/actualites/miss-da-ou-les-tribulations-d-une-thailandaise-en-france/1568-vendeuse-de-glace-et-sncf